Wij gingen met vriendjes en vriendinnetjes op vakantie ...

waar er naar aloude gewoonte gezocht werd naar de tentopstelling met de mooiste zichten ...

waar de geitjes 's avonds voorbij onze tent klingelden en we ze 's morgens mee konden gaan melken ...

waar de hitte en onze voorliefde voor water ons naar heerlijke zwemplekjes leidde ... 

waar tijdens wandelingen werd verbroederd met andere kinderen en er 's avonds duchtig werd 'geweerwolfd' ...

waar tijdens nog meer wandelingen door oude ondergrondse rivierbeddingen werd gewandeld, mini-stonehenges werden ontdekt, kleine poesjes hun onweerstaanbare aantrekkingskracht op kinderen nog niet verloren hebben en het pad al eens zoekraakte ...

waar we helemaal toegaven aan onze voorliefde voor oude stadjes en 'vide-greniers' en er op een terrasje vanalles uit de lucht kan komen vallen ...

waar mooie liedjes jammer genoeg niet lang duren, maar het klank- en lichtspel op de laatste tussenstop ons een heerlijke laatste avond bezorgde ...

Hmmmmmm ...

Grote vakantie, 2 werkende, niet in het onderwijs staande en dus veel te weinig vakantie hebbende ouders, en 3 dochters met een overschot aan tijd en energie ... als u even goochelt met aantal en geslacht van de kinderen is de situatie u wellicht niet onbekend.
Al maanden op voorhand begin ik te puzzelen aan een schema van scoutskamp, speelpleinen en sportkampjes allerhande. Gelukkig is het ouderschapsverlof van mijn andere helft nog niet op en vallen de stukjes uiteindelijk toch telkens weer mooi in mekaar.

Dit jaar kozen de dames voor een skeelerkamp. Het kamp zelf vonden ze geweldig, maar al na de eerste dag kwamen de protesten:
   "Mamaaa, die rolschaatsen zijn echt te zwaar!"    
   "Mamaaa, dat is echt onhandig op de fiets!"
   "Mamaaa, ik krijg die echt niet fatsoenlijk onder mijn snelbinder!"

En of 'mamaaa' daar snel eventjes een oplossing voor wou bedenken!
Toegegeven, als je 't even puur praktisch bekijkt zijn het inderdaad onhandige, zware ondingen.

Mijn eerste idee was om iets te maken dat lijkt op zo'n goeie ouderwetse driehoekige draagtas waarin mijn zussen en ik vroeger onze ijsschaatsen vervoerden. Bij nader inzien besefte ik dat, als ik daaraan begon, het kampje voorbij zou zijn vooraleer de eerste draagtas klaar zou zijn.
Er moest gehandeld worden, en liefst snel! 
Ik steelde met m'n ogen het idee van de draagtas van een vriendinnetje van de dochters en toog aan het werk. Het ging als volgt:

Leg de rolschaatsen op een stuk patroonpapier en teken de vorm over met een ruime marge rondom.
Voor de linten:
- 12 x 70 cm voor het lange lint
- 12 x 30 cm voor het korte lint

Knip vervolgens 2x (in spiegelbeeld) deze vorm uit een stevig lap canvas. Bij één lap wordt het smalle gedeelte in het midden verstevigd met 2 stukjes vlieseline (daar komen later de linten)

Zet de 2 lange rechte kanten aan mekaar, met een lange rits ertussen.

Neem nu de linten, strijk ze dubbel, vouw beide kanten naar binnen en dan dubbel, strijk nog eens en stik ze door.

Vouw dan het uiteinde van het lange lint om het uiteinde van het korte lint, meet het midden van de rits, leg het lint er loodrecht op en stik stevig vast. Doe hetzelfde met de andere uiteinden en stik die vast aan de tegenovergelegen kant. Laat zeker een dikke cm naadwaarde over. 

Open vervolgens de rits, speld de draagriemen vast zodat ze niet per ongeluk mee vastgestikt worden (dat wil je echt niet meemaken), vouw de 2 helften opeen met de goede kanten op elkaar en stik in één vloeiende lijn aan mekaar. 

Geef knipjes aan de bochten, draai de tas terug goed en klaar!

M'n oudste dochterlief wordt 11 en is gek op chocola. 
Zo'n half jaar geleden zag ze een buurvrouw toveren met chocola en geraakte helemaal in haar ban. Nu wil het toeval dat diezelfde buurvrouw
- een geweldig sympathieke madam is
- voor chocolatier studeerde én leerkracht is 
- en geweldig goed met kinderen omkan 

... dus trippelde dochterlief op haar af met de vraag of ze soms zin had om een chocoladeworkshop te komen geven op haar verjaardagsfeestje ... en zo geschiedde!

Enkele uren van tevoren (toegegeven, dat had logischer- en praktischerwijs een pietsie vroeger gekund) besefte ik echter dat de moeders van de uitgenodigde kinderen misschien niet zo gelukkig gingen zijn met besmeurde chocoladekleren. Dit vroeg om een supersnelle oplossing, zijnde:

Neem enkele meters tafelzeil en maak uit dik papier een mal voor een schortje. Teken zoveel keer over als je schortjes nodig hebt (in dit geval: 11) en knip uit.
Voordeel van tafelzeil is dat je er met een goeie naaischaar doorglijdt als ware het boter, en er hoeft niet gezigzagd noch omgezoomd te worden. Op minder dan een half uur was alles geknipt.

Neem vervolgens een stevige katoenen stof, liefst geblokt of gelijnd, zo hoef je niets af te tekenen.
Knip lange banen van 220cm op 8 cm, vouw ze in 3 en jaag ze door de overlock.

Overtuig dochterlief ervan dat het in haar belang is dat ze even helpt en duw een strijkijzer in haar handen om de linten plat te strijken. Prijs vervolgens haar meetkundige kwaliteiten, geef haar een meetlat en laat haar de linten knippen in 2 stukken van 70cm (voor de zijkanten) en een stuk van 50 cm (voor de bovenkant).

Stik vliegensvlug de lange linten aan de zijkanten en de korte aan de bovenkant.
Tadaah!

Tien minuten voor aanvangstijd lagen er 11 schortjes te blinken ... en toen kon het feest beginnen!

Waarom makkelijk door de deur geraken als het ook anders kan?

De "oooh's" en "aaah's" vielen uit de lucht toen de gesmolten chocola werd uitgegoten. En wat is er nu leuker dan volledig geoorloofd kliederen met chocolade ...

Vervolgens werden vormpjes gevuld, kommetjes gemaakt, en geproefd, véél geproefd ...

Tussendoor werden tekenpapier, schaar, flockfolie en strijkijzer erbij genomen en werden alle schortjes versierd. En het eindresultaat van beide activiteiten mocht er zijn. Wat zeg ik? Het eindresultaat was zalig mooi en heerlijk lekker!!

Enkele maanden geleden kwam onze oudste thuis van de circusschool met een zelfgemaakte hoela-hoep, iets mompelend over een op handen zijnde hoepelrecord in Leuven en dat daarvoor geoefend moest worden.

Dit is het exemplaar waarmee ze heel fier naar huis kwam

En algauw werd dat exemplaar vergezeld van enkele zelf ineengeknutselde broertjes en zusjes ...

Hoe doet ge dat? Awel, zo ...

Begeef u naar de dichtsbijzijnde doe-het-zelfzaak en schaf u aldaar aan:
- een rol ducttape
- een eind flexibele waterleidingdarm (geen idee of dit de juiste benaming is, maar ik denk dat de vlag de lading wel dekt)
- 10cm van een dunner flexibel buisje, dat net in de vorige spant
- eventueel nog wat kleurige tape om achteraf de hoela-hoep te versieren

Ik hoor u al vragen: "Hoe lang moet die darm zijn?"
Wel: meet van aan de grond tot net aan de heup, dat wordt de diameter. Doe die lengte vervolgens x 3,14 (formule omtrek van een cirkel, weet u nog wel?) et voilà: daar hebt u uw benodigde lengte.

Doe vervolgens als hieronder op de foto's:

Et voilà, le nouveau hoela-hoep est arrivé!

Noteer: Besteed toch wat extra aandacht aan volgende punten:
- zorg dat de uiteinden goed recht tegen mekaar gehouden worden, de ducttape moet er echt strak omheen gespannen worden
- ook al hebt u nog mini-kinderen in uw huishouden, de diameter mag niet tè klein zijn, anders ziet het er zo uit:

en dat is toch niet echt wat u (enfin, ik eigenlijk) wilde 
(deze had 2,10m als omtrek, dat was dus duidelijk te klein)

En toen kon er naar hartelust gehoela-hoept worden, uiteraard werden daar al snel enkele speciallekes aan  toegevoegd ...

met twee hoepels (let op de nonchalante houding) ...

met drie hoepels ...

rond de nek ...

Uren plezier verzekerd! Met dank aan de Leuvense circusschool (http://www.cirkusinbeweging.be/) voor het fijne idee!

Ik geef het toe: onze tuin ligt er het grootste deel van de tijd als een puinhoop bij.

Al jaren maak ik in mijn hoofd fantastische plannen die echter wegens tijdsgebrek, slecht weer, efkes-geen-goesting-want-nu-is-er-echt-iets-anders-en-veel-interessanter-te-doen-momenten, ... - enfin, ik hoop dat het u ook een beetje bekend in de oren klinkt - stuk voor stuk in het water vielen.

In mijn hoofd wil ik graag zo'n wijze oude oma zijn met generaties lange tuinervaring en groene vingers om U tegen te zeggen, maar de waarheid ziet er lichtjes anders uit. Elk jaar in de lente zaai ik weer vol goeie moed en geholpen door gewillige kinderhandjes (een kans om geoorloofd te smossen laten ze hier niet rap schieten), een heleboel zaadjes ...

... om die vervolgens na een paar weken met veel ooh's en aah's te zien uitkomen op de vensterbank ...
... om vervolgens, nog enkele weken later, de dappere overlevenden tussen de almaar meer verpieterende stengeltjes te bevrijden en in de tuin te planten ...

... om vervolgens de eerste of hooguit tweede daaropvolgende nacht opgegeten te worden door de slakken of uitgegraven door onze katachtige huisgenoten ...

... ZUCHT ...

Maar hey, vanaf nu ging dat eens gedaan zijn! Weg met die ietwat onrealistische dromen van een zelfvoorzienende moestuin-annex-heerlijke speeltuin voor de kinderen-annex-ruim terras om heerlijk te liggen lezen of feestjes te houden-annex- stukje wildernis waar de kinderen een boomhut kunnen bouwen-annex-zo'n heerlijk mosgroene volledig zelfreinigende (uiteraard) zwemvijver.

Op krap 50m² lijkt me dat toch een ietsiepietsie overroepen.

Ik riep mezelf tot de orde en zei zoiets als "zo enkele vierkantemetertuintjes, voor elk kind ééntje en dan ook nog ééntje voor mij, dat moet toch te doen zijn" ...

En kijk, vorige maandag (met dank aan de school van onze kinderen: de maandag na het schoolfeest is het traditioneel vrijaf, ze hebben dat daar goed gezien) vatten we de koe bij de horens, reden we naar het dichtsbijzijnde tuincentrum, alwaar we (moeder) de auto volpropten met planten, grond, zaadjes, planken en zij (de dochters) zich op de achterbank kameleongewijs camoufleerden tussen de planten.

Ook een paar potten verf mochten niet ontbreken. We hebben zo'n typisch grijzebetonplatenstadstuintje waarvan enkele kanten in het verleden al een kleurtje kregen, maar één kant was nog steeds akelig grijs gebleven. Er was dus werk aan de winkel.

Gelukkig ben ik helemaal pro kinderarbeid en aangeprate solidariteitsgevoelens en aldus geschiedde:

met de belofte van een megaportie ijs in het verschiet (jahaa, ik ben natuurlijk ook niet helemààl naïef) togen we aan het werk ...    

Er werd geschilderd ...

Er werden grote graskluiten uitgetrokken ...

Er werd aan hoogtevrees geleden ...

Er werd minder-aan-hoogtevreeslijdende-vriendinnetjeshulp ingeroepen ...

Er werd geplant ...

Er werd gegoten ...

Er werd alvast geproefd ...

En uiteraard werd ik aan m'n belofte gehouden!

's Avonds was ik nen blije mens ...
en de ochtend daarna helemaal, toen onze kinderen helemaal uit zichzelve op hun blote voeten en met hun brooddoos in de hand, tomaatjes, paprika's en zuring gingen plukken om mee te nemen naar school ...

Even voorstellen? 

Ik ben leen, 3-voudige dochtertjesmama, groeide als kind op met de naaimachine van mijn moeder op de achtergrond maar was er toen (schande!) niet in het minst in geïnteresseerd, maakte dat weer goed en sinds 9 jaar overtuigd naai-o-fiel, chaotisch anti-opruimdier met af en toe toch een kortstondige opflakkering van dwangmatige orde, helemaal verslingerd aan mooie knopen, zot van muziek en ritme in het bijzonder, geef mij iets om te prutsen en ik ben ne gelukkige mens ...

Een heerlijk zotte vriendinbuurvrouw vroeg me vorig jaar al waarom ik niet blogde, maar ik beken: ik ben computerinternetgewijs niet altijd even vlot mee.
Een goede maand geleden kwam ze (jawel, diezelfde buurvrouw) met een nog grootser voorstel: "Zeg leen, waarom maakt ge geen website, met uw naaiateliertje en blog enzo allemaal bij mekaar."
Ahum ... zelfde antwoord als hierboven: "Lieve, ik weet begot niet waar ik zou moeten beginnen ..."
Zij: "Oh, maar geen probleem hoor, ik weet wèl hoe dat moet, ik zal u wel 'efkes' helpen".

We zijn nu 'efkes' later, en het resultaat staat hieronder en hierachter en hierboven en hier opzij. Het is 'voor echt' nu.

Alhoewel ik ettelijke uurtjes achter mijn naaimachine spendeer, gaat deze blog ook nog over andere dingen, zoals daar zijn: mijn kinders, muziek, mijnen hof, het leven zelve, enne ... ja, toch ook wel over naaien waarschijnlijk ...

Veel leesplezier!