Enkele maanden geleden kwam onze oudste thuis van de circusschool met een zelfgemaakte hoela-hoep, iets mompelend over een op handen zijnde hoepelrecord in Leuven en dat daarvoor geoefend moest worden.
Picture
Dit is het exemplaar waarmee ze heel fier naar huis kwam

En algauw werd dat exemplaar vergezeld van enkele zelf ineengeknutselde broertjes en zusjes ...
Hoe doet ge dat? Awel, zo ...
Picture
Begeef u naar de dichtsbijzijnde doe-het-zelfzaak en schaf u aldaar aan:
- een rol ducttape
- een eind flexibele waterleidingdarm (geen idee of dit de juiste benaming is, maar ik denk dat de vlag de lading wel dekt)
- 10cm van een dunner flexibel buisje, dat net in de vorige spant
- eventueel nog wat kleurige tape om achteraf de hoela-hoep te versieren

Ik hoor u al vragen: "Hoe lang moet die darm zijn?"
Wel: meet van aan de grond tot net aan de heup, dat wordt de diameter. Doe die lengte vervolgens x 3,14 (formule omtrek van een cirkel, weet u nog wel?) et voilà: daar hebt u uw benodigde lengte.

Doe vervolgens als hieronder op de foto's:
Et voilà, le nouveau hoela-hoep est arrivé!

Noteer: Besteed toch wat extra aandacht aan volgende punten:
- zorg dat de uiteinden goed recht tegen mekaar gehouden worden, de ducttape moet er echt strak omheen gespannen worden
- ook al hebt u nog mini-kinderen in uw huishouden, de diameter mag niet tè klein zijn, anders ziet het er zo uit:
Picture
en dat is toch niet echt wat u (enfin, ik eigenlijk) wilde 
(deze had 2,10m als omtrek, dat was dus duidelijk te klein)

En toen kon er naar hartelust gehoela-hoept worden, uiteraard werden daar al snel enkele speciallekes aan  toegevoegd ...
Picture
met twee hoepels (let op de nonchalante houding) ...

Picture
met drie hoepels ...

Picture
rond de nek ...

Uren plezier verzekerd! Met dank aan de Leuvense circusschool (http://www.cirkusinbeweging.be/) voor het fijne idee!
 
Ik geef het toe: onze tuin ligt er het grootste deel van de tijd als een puinhoop bij.

Al jaren maak ik in mijn hoofd fantastische plannen die echter wegens tijdsgebrek, slecht weer, efkes-geen-goesting-want-nu-is-er-echt-iets-anders-en-veel-interessanter-te-doen-momenten, ... - enfin, ik hoop dat het u ook een beetje bekend in de oren klinkt - stuk voor stuk in het water vielen.

In mijn hoofd wil ik graag zo'n wijze oude oma zijn met generaties lange tuinervaring en groene vingers om U tegen te zeggen, maar de waarheid ziet er lichtjes anders uit. Elk jaar in de lente zaai ik weer vol goeie moed en geholpen door gewillige kinderhandjes (een kans om geoorloofd te smossen laten ze hier niet rap schieten), een heleboel zaadjes ...

... om die vervolgens na een paar weken met veel ooh's en aah's te zien uitkomen op de vensterbank ...
... om vervolgens, nog enkele weken later, de dappere overlevenden tussen de almaar meer verpieterende stengeltjes te bevrijden en in de tuin te planten ...
... om vervolgens de eerste of hooguit tweede daaropvolgende nacht opgegeten te worden door de slakken of uitgegraven door onze katachtige huisgenoten ...

... ZUCHT ...

Maar hey, vanaf nu ging dat eens gedaan zijn! Weg met die ietwat onrealistische dromen van een zelfvoorzienende moestuin-annex-heerlijke speeltuin voor de kinderen-annex-ruim terras om heerlijk te liggen lezen of feestjes te houden-annex- stukje wildernis waar de kinderen een boomhut kunnen bouwen-annex-zo'n heerlijk mosgroene volledig zelfreinigende (uiteraard) zwemvijver.

Op krap 50m² lijkt me dat toch een ietsiepietsie overroepen.

Ik riep mezelf tot de orde en zei zoiets als "zo enkele vierkantemetertuintjes, voor elk kind ééntje en dan ook nog ééntje voor mij, dat moet toch te doen zijn" ...

En kijk, vorige maandag (met dank aan de school van onze kinderen: de maandag na het schoolfeest is het traditioneel vrijaf, ze hebben dat daar goed gezien) vatten we de koe bij de horens, reden we naar het dichtsbijzijnde tuincentrum, alwaar we (moeder) de auto volpropten met planten, grond, zaadjes, planken en zij (de dochters) zich op de achterbank kameleongewijs camoufleerden tussen de planten.

Ook een paar potten verf mochten niet ontbreken. We hebben zo'n typisch grijzebetonplatenstadstuintje waarvan enkele kanten in het verleden al een kleurtje kregen, maar één kant was nog steeds akelig grijs gebleven. Er was dus werk aan de winkel.

Gelukkig ben ik helemaal pro kinderarbeid en aangeprate solidariteitsgevoelens en aldus geschiedde:

met de belofte van een megaportie ijs in het verschiet (jahaa, ik ben natuurlijk ook niet helemààl naïef) togen we aan het werk ...    
Picture
Er werd geschilderd ...

Picture
Er werden grote graskluiten uitgetrokken ...

Picture
Er werd aan hoogtevrees geleden ...


Picture
Er werd minder-aan-hoogtevreeslijdende-vriendinnetjeshulp ingeroepen ...


Picture
Er werd geplant ...


Picture
Er werd gegoten ...

Picture
Er werd alvast geproefd ...

Picture
En uiteraard werd ik aan m'n belofte gehouden!

's Avonds was ik nen blije mens ...
en de ochtend daarna helemaal, toen onze kinderen helemaal uit zichzelve op hun blote voeten en met hun brooddoos in de hand, tomaatjes, paprika's en zuring gingen plukken om mee te nemen naar school ...

 
Even voorstellen? 

Ik ben leen, 3-voudige dochtertjesmama, groeide als kind op met de naaimachine van mijn moeder op de achtergrond maar was er toen (schande!) niet in het minst in geïnteresseerd, maakte dat weer goed en sinds 9 jaar overtuigd naai-o-fiel, chaotisch anti-opruimdier met af en toe toch een kortstondige opflakkering van dwangmatige orde, helemaal verslingerd aan mooie knopen, zot van muziek en ritme in het bijzonder, geef mij iets om te prutsen en ik ben ne gelukkige mens ...

Een heerlijk zotte vriendinbuurvrouw vroeg me vorig jaar al waarom ik niet blogde, maar ik beken: ik ben computerinternetgewijs niet altijd even vlot mee.
Een goede maand geleden kwam ze (jawel, diezelfde buurvrouw) met een nog grootser voorstel: "Zeg leen, waarom maakt ge geen website, met uw naaiateliertje en blog enzo allemaal bij mekaar."
Ahum ... zelfde antwoord als hierboven: "Lieve, ik weet begot niet waar ik zou moeten beginnen ..."
Zij: "Oh, maar geen probleem hoor, ik weet wèl hoe dat moet, ik zal u wel 'efkes' helpen".

We zijn nu 'efkes' later, en het resultaat staat hieronder en hierachter en hierboven en hier opzij. Het is 'voor echt' nu.

Alhoewel ik ettelijke uurtjes achter mijn naaimachine spendeer, gaat deze blog ook nog over andere dingen, zoals daar zijn: mijn kinders, muziek, mijnen hof, het leven zelve, enne ... ja, toch ook wel over naaien waarschijnlijk ...

Veel leesplezier!